The Path of Shadows

Wanneer de nacht niet alleen donker is, maar het lijkt alsof iemand met opzet het licht heeft uitgedaan, zet ik dit nummer op. Waar woorden ontbreken, zijn er spoken. In plaats van coupletten zijn er scheuren in het universum. Dit is niet zomaar een nummer, maar een theatervoorstelling op het randje van slaap en paniekaanval: een symfonie van pijn, een dans met je eigen schaduw en chaos die allang vergeten is dat er een script bij hoort. Maar op een gegeven moment breekt er door de sluier van hopeloosheid plotseling iets levends heen - geen licht, nee. Eerder een vreemde schittering. Als de weerspiegeling van de maan in een plas na een onweer. En dan is de duisternis geen monster meer, maar een oud sprookje. Triest, ja. Verontrustend, heel erg. Maar ook zo mooi dat je er kippenvel van krijgt. En op de een of andere manier wordt het dan lichter.